Sinco geri döndü. (Yancısıyla birlikte)

Yazmayalı iş hayatına zavallı bir dönüş yaptım. Bu dönüş mutfağıma çeşitli şekillerde yansıdı: “Yemek pişirmek mi, o da ne?” Bari başından söyleyeyim de rahatlayayım. Evimde artık haftada belki üç gün doğru dürüst yemek pişiyor, kalan günler geçiştiriliyor. Pazar günü dolaba bir zeytinyağlı, bir çorba, bir de tencere yemeği koyarsam havalara giriyorum diyeyim, gerisini siz anlayın. Durmadan hazır yemek eskiden utanç kaynağıyken şimdi bir de utanmadan Çarşamba Pizzası, Taco Friday gibi havalı isimler bile taktım. İyice pişkinim.

“Çin mi dediniz? Bayılırım.” Artık çok da yeni olmayan işim sayesinde yolum Çin’e daha çok düşüyor ve ağırlıklı olarak Çinlilerle çalışıyorum. Son iki yıldır kendi mutfağımda da daha çok Asya yemekleri pişiyor. Mesela eski eğlence konum tofu artık kaçtığım değil, özellikle yediğim bir şey haline geldi. Yani, daha Asyalı tariflere hazır olun.

“Ah canım, o bana dokunur.” Biliyorsunuz artık gıda hassasiyeti olmayan su bile yok. Ben de her yeniliğe tuzla koştuğum için hassasiyet uydurdum. Yeni hassasiyetlerimizin zerre kadar tıbbi dayanağı var mı? Elbette ki yok. Sözün kısası mümkün olduğu kadar patatessiz ve sütsüz/yoğurtsuz beslenmeye çalışıyoruz ve bundan oldukça mutluyuz. Soya sütü ve karabuğday unundan yapılma beşamel kulağa acayip gelse de pekala da oluyormuş. Karabuğday pilav da. Kinoalı, mercimekli biber dolması da. Ya da ben kendimi kandırma konusunda bir dünya markasıyım. Yani, acayip malzeme ikamelerine de hazırlıklı olun. Ya da siz canınızın istediği gibi düzeltin benim önerilerimi.

Yarın ilk tarifimi fotoğraflamayı, öbür gün de yayınlamayı umuyorum. Yemek pişirmeye çok da alışık olmayan bir arkadaşıma biftek pişirmeyi ve basit bir-iki sebze yemeğini göstereceğim. Umarım sizin de işinize yarar.

Son olarak, Sinco, seni çok özlemişim be.